meubelzoektocht

Dag 5 (zaterdag 29)
– Weekend! We hadden geen wekker gezet, dus werden om half elf wakker van de warmte. Normaal gesproken slapen we niet zo veel uit, maar we waren allebei moe. Na een rustig ontbijt (ik had wat Japanse dingen gekocht de dag ervoor, dus ons ontbijt bestond uit: plakrijst (kant en klare, ik heb nog niet uitgevonden hoe je die zelf maakt (want ja, dat is lastiger dan water koken, rijst erin, afgieten en klaar)), komkommersalade (smaakte naar sesam en peper) en een bento box (of iets dat er op leek in ieder geval) met allemaal lekkere hapjes) besloten we dat vandaag de 'nuttige dingen' dag van het weekend zou zijn. Dus zijn we na het ontbijt naar Kyoto gegaan waar we bij de Bic Camera (waar we eerder deze week ook al waren) een omvormer hebben gekocht! Yay voor wifi door het hele appartement! Siebrand heeft de wifi, typisch zijn gevoel voor humor, JapAnnaSiebrand genoemd.
Hoe dan ook, terug in Kusatsu besloten we op zoek te gaan naar meubels. Eerder die week hadden we allebei iets gelezen over de Nitori, een soort ikea maar dan Japans, en die bleek vlakbij de electronicazaak te zitten waar we die avond daarvoor geweest waren! Dus wij vol goede moed daarheen!

Kijken of we meubels kunnen krijgen!
Als we ze direct mee kunnen nemen dan zien we wel hoe we ze thuis krijgen!
Misschien rijden er wel bussen, of we lopen! Zo zwaar kunnen een tafel en twee stoelen toch niet zijn?
Desnoods fixen we een taxi!

Ehm… Dat was dus heel optimistisch! Nadat we een tafel en stoelen hadden uitgekozen gingen we naar de servicebalie om uit te vinden waar we die op konden halen (gelukkig hingen overal stapels briefjes bij de meubels met daarop het serienummer, de kleur en een plaatje van het meubel). Bleek je de meubels helemaal niet direct mee te kunnen nemen!

Om een lang verhaal in elk geval een heel stuk korter te maken: uiteindelijk stonden we een ruim half uur later buiten zonder meubels. Ik (of wij) gaan nu aanstaande donderdag (de derde) onze stoelen ophalen en zondag (de zesde) onze tafel.

Het is ons gelukt!! We krijgen meubels! En dat na slechts een ruim half uur gebaren, gebroken Engels, wijzen op de kalender en eindeloos veel geklik op google maps (wij hadden namelijk geen idee op welk adres we wonen (voor zover ik weet hebben we dat ook nooit op papier gekregen) en blijkbaar is het heel lastig om op te zoeken wat voor adres iemand precies woont, lastig systeem ofzo)). Ik kan veel zeggen, maar ze hebben echt ontzettend hun best voor ons gedaan.

Nou is dat hier eigenlijk altijd zo. De meeste mensen spreken maar een woord of 10 Engels, maar ze willen je heel graag helpen, dus je komt er eigenlijk uiteindelijk altijd wel met handen en voetenwerk uit.

Vanaf de Nitori zijn we door de regen naar huis gewandeld met één meubelstuk (een plastic ladenkastje voor in de wc (zodat we onze handdoeken, wc-rollen etc. ergens kwijt kunnen). Thuis hebben we even snel het kastje naar binnen gegooid en zijn we doorgelopen naar een curry tentje dat ons was aangeraden door een collega van Siebrand. De curry was ontzettend lekker, zelfs al was het het pittigste eten dat ik tot nu toe in Japan heb gehad (oftewel, redelijk pittig, maar niet bizar). Ik moet wel zeggen, een Indiase curry lijkt echt in niets op een Japanse curry! Maar we gaan er vast nog wel een keer eten, dus dan leg ik dan het verschil wel uit.